Na zawsze pozegnalam naszego maluszka...Wczoraj mialam zabieg usuniecia obumarlej ciazy.
Wbrew temu co by sie wydawalo,dzis czuje sie lepiej niz wczoraj czy przedwczoraj.Psychicznie troche odzylam,chyba przekonanie,ze juz nie mam w sobie martwego zarodka pomaga mi stanac na nogi.Moge o tym rozmawiac co do tej pory bylo dla mnie niemozliwe.Jeszcze drecza mnie mysli w stylu:"dlaczego to na mnie trafilo,czemu inne dziewczyny rodza zdrowe dzieci a ja musialam stracic ciaze...?",ale coraz czesciej probuje odpowiadac sobie na te pytania i odpowiedzi jakie padaja w mojej glowie,rowniez sa pewnego rodzaju pomoca.Mysle sobie,ze skoro co wieczor prosilam Boga,zeby dal nam zdrowe dziecko,ktore prawidlowo sie bedzie rozwijalo w moim wnetrzu,bedzie pozbawione chorob i porod odbedzie sie bez problemow,to widocznie Bog chcial spelnic moja prosbe wiec skoro ten maluszek nie urodzilby sie zdrowy,po prostu zdecydowal przerwac mu zycie.
Mam nadzieje,ze nastepna ciaza bedzie udana i ze za jakis czas poczujemy z mezem wielka radosc trzymajac nasze dzieciatko w ramionach.
Wszyscy mi mowie,ze jak sie urodzi dziecko,kobieta zapomina o straconej wczesniej ciazy,ze radosc z potomka,ktory przyszedl na swiat jest tak duza,iz gasi smutek po wczesniejszej stracie.
Nie wiem czy mozna zapomniec ale byc moze wtedy w inny sposob podchodzi sie do przeszlosci-pewnie jak bede patrzyla na moje dziecko,pomysle,ze cos sie musialo stac,zeby ono sie pojawilo i tym czyms byla strata pierwszej ciazy...Chyba lepiej tak sobie to tlumaczyc niz pluc na swoj los.
Wiec zegnam nasze nienarodzone dziecie,zawsze bedzie dla mnie moim Malym Aniolkiem...
Zegnam w nadziei,ze umarlo aby nastepne moglo sie narodzic...
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz